سوال:حدود دو سه ساله که خاله ی من مرتب با نیش و کنایه در جمع منو تحقیر میکنه یه جورایی احساس حسادت به من میکنه این مطلب رو اغراق نمیکنم واقعا جدیه ایشون با تحقیر کردناش باعث منزوی بودن من شده وقتی با خدا صحبت میکنم در پیشگاه خدا اونو میبخشم اما وقتی یادم به کارهایی که با من انجام داده میفتم نمیتونم ببخشمش به نظر شما خداوند ظلمهایی رو که اون در حق من کرده که فقط خود خدا میدونه چیکار کرده با من رو خدا میبخشه و ایا میشه که من اونو نبخشم؟
نتیجه تحقیق نویسنده وبلاک راه فضیلت:ممنون از این که سوال خود را با وبلاک راه فضیلت در میان گذاتشتید ان اشالله که بتوانم پاسخ گوی خوبی برای سوال شما باشد چند روز پیش چشمم به آیه از قرآن افتاد که فکر کنم پاسخ سوال شما باشد خداوند در قرآن می فرماید:
بدى را به بهترین راه و روش دفع کن «و پاسخ بدى را به نیکى ده»! ما به آنچه توصیف مى‏ کنند آگاه تریم«1»
دوست گرامی توجه داشته باشید بهترین مربی عالم یعنی خداوند متعال به پیامبرش این گونه فرمان می دهد که جواب بدی را با خوبی بده و همیشه سعی کن در مقابل رفتار بد دیگران تو محبت کنی و خداوند خودش به اعمال و رفتار بد دیگران اگاه است و می تواند او را ادب نماید این یک درس است برای ما .اگر ما خوبی به دیگران را به نیت رضایت خداوند انجام می دهیم باید خوشحال باشیم که خداوند اعمال ما را می بیند و هر چه دیگران در مقابل خوبی ما بی ادبی کنند اجر ما نزد خداوند بالاتر است چون خداوند به اعمالی که سخت تر است بیشتر پاداش می دهد و شاید این لطف و نعمتی باشد برای کسانی که بدون منت خوبی می کنند و در مقابل بدی های دیگران با خوبی برخورد می کنند که با کشیدن این سختی به درجه بالا برسند ..
شما فکر نکنید تحقیر کردن دیگران باعث تحقیر شما می شود چون خداوند می فرمای عزت و بزرگی نزد من است به هر کس شایسته بدانم می دهم و مطمئنا کسی که در مقابل بدی دیگران خوبی می کند مستحق این عزت و بزرگی می باشد شما از این جهت ناراحت نباشید و با قوت و قدرت به خوبی های خود ادامه دهید همین آیه که نوشتم همه مطالب را بیان می کند خداوند به پیامبر دستور می دهد در مقابل بدی و مسخرهای کفار و مشرکین به آن ها خوبی کند و این در حالی است که مسخره کنندگان شما مشرک و کافر نیستند بکله اقوام شما هستند که محبت کردن به اقوام یک وظیفه اخلاقی می باشد .خداوند صفات افراد خوب را این گونه بیان می کند:
بندگان (خاص خداوند) رحمان، کسانى هستند که با آرامش و بى‏تکبّر بر زمین راه مى‏روند و هنگامى که جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام مى‏گویند (و با بى‏اعتنایى و بزرگوارى مى‏گذرند«2»
در واقع نخستین توصیفى که از" عِبادُ الرَّحْمنِ" شده است، نفى کبر و غرور و خودخواهى است که در تمام اعمال انسان و حتى در کیفیت راه رفتن او آشکار مى‏شود زیرا ملکات اخلاقى همیشه خود را در لابلاى اعمال و گفتار و حرکات انسان نشان مى‏دهند، تا آنجا که از چگونگى راه رفتن یک انسان مى‏توان با دقت و موشکافى به قسمت قابل توجهى از اخلاق او پى‏برد.آرى آنها متواضعند، و تواضع کلید ایمان است، در حالى که غرور و کبر کلید کفر محسوب مى‏شود،
دومین وصف آنها حلم و بردبارى است چنان که قرآن در ادامه همین آیه مى‏گوید:" و هنگامى که جاهلان آنها را مورد خطاب قرار مى‏دهند و به جهل و جدال و سخنان زشت مى‏پردازند در پاسخ آنها" سلام" مى‏گویند
سلامى که نشانه بى اعتنایى توأم با بزرگوارى است، نه ناشى از ضعف، سلامى که دلیل عدم مقابله به مثل در برابر جاهلان و سبک مغزان است، سلام وداع گفتن با سخنان بى رویه آنها است، نه سلام تحیت که نشانه محبت و پیوند دوستى است، خلاصه سلامى که نشانه حلم و بردبارى و بزرگوارى است
آرى یکى دیگر از پدیده‏هاى با عظمت روحى آنها تحمل و حوصله است که بدون آن هیچ انسانى راه دشوار و پر فراز و نشیب عبودیت و بندگى خدا را طى نخواهد کرد مخصوصا در جوامعى که افراد فاسد و مفسد و جاهل و نادان در آن فراوان است...
ان شاالله موفق باشید
لطفان نظرات و سوالات خود را در قسمت نظرات وبلاک راه فضیلت بنویسید برای ورود به وبلاک راه فضیلت روی کلمه راه فضیلت کلیک کنید راه فضیلت   راه فضیلت

منابع:
1:ادْفَعْ بِالَّتی‏ هِیَ أَحْسَنُ السَّیِّئَةَ نَحْنُ أَعْلَمُ بِما یَصِفُونَ «مومنون آیه 96»
2:وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلام«سوره فرقان آیه 63»